Azpeitiko Idazleak azpeitiarrak dira
XX. mendeko poesia kaierak, Pako Aristi
«Kontaerak transzenditu egiten du kontatua, eskaintzen zaizkigun estanpek indar berri bat hartzen dute, batzuetan sinbolikoa, bizitik idatzira. Indar hori areagotu egiten dute aldizka ageri diren metafora bikainak. Intimismoari nolabaiteko bizkar-emate batez, poetak egunerokotasunaren eta arrunkeriaren trufa askatzailea egiten du, geure burua erakusten digu euskaltasunaren jatorkerian, baserri munduaren kaletartasuna erakusten du, paradoxak biltzen ditu... Iritziak emateko duen kemenak korronteaz bestera kokatzen dute berriro ere Pako Aristi, kritika soziala egiten digunean ez-ofizialtasunaren ofizialtasuna jartzen baitu kolokan bere umorerako jaidurak.»
Koldo Izagirre. XX. mendeko poesia kaierak, 2001
Lehen triptikoa, Joxean Agirre
«Liburua lasai eta bere xehetasun guztietan fijatuz irakurtzekoa dugu, eta ez dira gutxi hauek. Bestalde nahiko modu esistentzialista darama. Autoreak ez ditu gauza fantastikorik narratzen, edozeini gertatzen zaizkionak baizik, eta kutsu nahiko ezkorrez ikusirik.»
Mikel Mendizabal. Argia, 1987-07-26
Erlojuen mekanika, Jose Luis Otamendi
«Potentzia berezi bat gordetzen du bere baitan *Erlojuen mekanika*-k. Pazientziaren potentzia da. Berba bat bestea baino lodiagoa erabili barik, estridentziarik gabe, xuxurlaka, Otamendik indar itzel bat lortzen du konposizioetan. Ilea lazteko modukoak dira, esate baterako, “Mundua” eta “Aberriaz zelan ahaztu” poemak. Joseba Sarrionandiarengan bakarrik ikusi dut nik halako xamurtasuna, pentsamendu oso sinpleen bitartez munduaren bihotzera hurrera zaitzakeena. Pentsamendu horiek sortzen duten orea uniformea eta oso landua izateak, noski, badauka zerikusirik. Otamendik teknika poetiko itzela dauka, eta korronte bihur dezake ideien masa handia.»
Igor Estankona. Argia, 2009-02-15