«Dena esanda dagoen honetan batzuei berriro kontatzea baino ez zaie geratzen, ahazten zaigulako nonbait; beste batzuek, ordea, gauza berdin antzekoak kontatu arren, esateko moduak berritzen dituzte, beste adierazpen batzuen bila abiatzen dira; azkenei ironia erabiltzea baino ez zaie geratzen.
Joxean Agirre idazle azpeitiarrak, esaterako, literaturan bertan aurkitu du bidea *Romain zen bere izena* eleberria egiteko. Honetan gogoeta ez ezik, praktika ere egin du, izan ere, literatura bera gai gisa erabili du. Literatura eta fikzioa nahastu ditu, batetik suspense-istorioa eta bestetik, bide batez, literaturaren beraren gaineko gogoeta egiteko.»
Alvaro Rabelli. Deia, 2003-09-09
«Aristiren hitzetan ispilatua ikusiko dugu askotan geure burua, beharbada gauza txikiei buruz hitz egiten duelako, denok inoiz sentitu edo pentsatu ditugun gauza txiki horiek kontatzen dituelako. Azken batean, nahiz eta fikzioa ere badagoen, bere inguruaz eta bere buruaz hitz egiten du batez ere, eta, adibide ezin konkretuagoetatik abiatuz, sentimendu unibertsalak azaltzen ditu; izan ere, geure burua denik eta gauzarik indibidualena dela uste dugun arren, denik eta gauzarik unibertsalena ere bada; eta, nonbait, Aristik badaki inoren konplizitatea lortzeko idazleak inplikatu egin behar duela, eta barrena ireki.»
Maider Ziaurriz. Berria, 2005-03-15
«Biluztu egiten dizkigu Otamendik sentimenduak. Gehienak esaldi luzez, sakon; amaitu ostean eten eta gelditu zaigun zaporea benetakoa ote den jakiteko berriz irakurtzekoak. Eta gero utzi eta amata argia edo hurrengoari ekin, baina berriz ere hutsetik. Eta noizbait, azken poema leiduta, apalen batean uzteko tenorea dela, hurbil gorde, hautsak lohitzen ez dituztenen artean, ganbarako altxor mortuetatik urrun. Ez dakizu-eta noiz helduko dituzun atzera orrialdeok, nik orain bezala.»
Urtzi Urrutikoetxea. Euskaldunon Egunkaria, 2002-01-03