«Luzeak dira poemak, poemarik perfektoena isiltasuna dela aldarrikatzen dutenen aurka, eta luzeak dira bertsolerroak ere, aurkitu nahi den lurraren mugen finkatze eta hausturaren irudiko, eta landua baina ez nekagarria gertatzen da hiztegia. Horrela, memoriaren harilkotik eginiko esplorazio edo azterketa etengabea, errea bezala definituko nuke lan hau (esanguratsua ildo honetan *Koordenadak* deritzon lehen poema), egileak poesiarekiko agertzen duen konpromezua (maitasunaren sinbolopean eta gutasunaren erabileran gauzatua besteak beste) berrestea helburu duelarik.»
Xabier Aldai. Euskaldunon Egunkaria, 1995-11-11
«Kontaerak transzenditu egiten du kontatua, eskaintzen zaizkigun estanpek indar berri bat hartzen dute, batzuetan sinbolikoa, bizitik idatzira. Indar hori areagotu egiten dute aldizka ageri diren metafora bikainak. Intimismoari nolabaiteko bizkar-emate batez, poetak egunerokotasunaren eta arrunkeriaren trufa askatzailea egiten du, geure burua erakusten digu euskaltasunaren jatorkerian, baserri munduaren kaletartasuna erakusten du, paradoxak biltzen ditu... Iritziak emateko duen kemenak korronteaz bestera kokatzen dute berriro ere Pako Aristi, kritika soziala egiten digunean ez-ofizialtasunaren ofizialtasuna jartzen baitu kolokan bere umorerako jaidurak.»
Koldo Izagirre. XX. mendeko poesia kaierak, 2001
«Erdigune obsesibodun eraztun jakinetan barna garamatza idazleak. Sexua, justizia, estetika baten bilaketa… Horiek denak ez dira gaia, baina bai mintzagaia. Dena bere baitan hartuz eta lerro bakoitza bustiz, ostera, heriotza dago nonahi. Edo horixe begitandu zait; gai nagusia patu antzeko bat dela eta bizitza honetako estrategiek ez dutela inoiz lortuko azken buruko herio nahasaraztea.»
Igor Estankona. Argia, 2012-02-26